Neodymowe magnesy to dziś najsilniejsze rodzaje magnesów, jakie zostały dotychczas opracowane. W 1990 roku w Trinity College w Dublinie naukowiec Michael Coey wymyślił wcześniej nieznany magnetyczny stop wzorze chemicznym Sm₂Fe₁₇N₂. Jego proces wytworzenia wykorzystywał syntezę drobnego proszku samaru oraz żelaza, które podczas prasowania w silnym polu magnetycznym razem z domieszką azotu, osiągnęły temperaturę Curie aż do 470°C oraz poziom namagnesowania 0,9T. Nie jest to wynik zbliżony do poziomu neodymowych magnesów, jednak opracowany wtedy stop faktycznie sporo przewyższał pierwsze z magnesów wykorzystujących ten pierwiastek. Koniec XX wieku przyniósł następne odkrycia w obszarze magnesów o dużej sile oraz technologii ich produkcji.
Badacze opracowali materiał oraz strukturze nano-krystalicznej, składający się z ziaren o wielkości mniejszej niż 100 nm. Nowo odkryte ziarna nano-kryształów, w odróżnieniu od do struktury monokrystalicznej są od siebie oddzielone o wiele większymi granicami o wyższym napięciu powierzchniowym i bardziej nierównomiernej budowie. Poprzez zastosowanie, na etapie produkowania mieszaniny pierwiastków z rodziny ziem rzadkich wraz z żelazem, cechują się wysoką remanencją magnetyczną. Takie doskonałe właściwości magnetyczne biorą się dodatkowo z jednej rzeczy, czyli połączenia magnetycznych momentów neodymu z żelazem. Możliwe będzie dzięki temu bardzo dobre magnesowanie neodymowych magnesów.

Przede wszystkim podstawowymi odbiorcami magnesów są przedsiębiorstwa produkujące urządzenia pomiarowe, elektroniczne, elektryczne, podmioty zajmujące się motoryzacją czy wytwarzające najróżniejsze maszyny dla przemysłu. Zalety magnesów dużej mocy ceni też od dawna branża meblarska, odzieżowa, zwłaszcza związana z odzieżą medyczną, podmioty oferujące zamykania do torebek, portfeli, a także szeroko pojęta reklama.

Pierwsze udokumentowane badania i testy nad stopami które mogłyby się nadawać do stworzenia bardzo mocnych magnesów miały swój początek w 1966 roku. Wtedy to właśnie G. Hoffer oraz K. Strnat z laboratorium Air Force Materials , rozpoczęli szeroki zakres badań nad nowymi materiałami, zrobionymi z metali należących do ziem rzadkich. Na początku badań testowane stopy metali, które chciano użyć do stworzenia silnych magnesów, były oparte o kobalt, żelazo oraz kilka lantanowców, w skład których wchodzą: neodym Nd, cer Ce, prazeodym Pr, itr Y, samar Sm oraz lantan La. Wymienione powyżej lantanowce wykazywały nietypowe właściwości, takie jak możliwość silnego namagnesowania, lecz ich temperatura Crie była bardzo niska. Obecnie tworzone mocne neodymowe magnesy mają w składzie poza żelazem też dodatek lekkich lantanowców, co im zapewnia wysoki poziom anizotropii magneto-krystalicznej, a oprócz tego dokłada się do nich kilka procent kobaltu żeby podnieść poziom temperatury Curie. Magnesy neodymowe udało się opracować w 1970 roku ze sproszkowanych ziaren samaru wraz z kilkoma dodatkowymi pierwiastkami z rodziny lantanowców. Został stworzony nieznany dotychczas, silny magnes typu SmCo₅. Proces opierał się na ukierunkowaniu kryształów rozdrobnionego stopu w polu magnetycznym podczas spiekania. Tworzenie gotowych magnesów było realizowane w warunkach temperaturowych około 1120°C wraz z końcowym wyżarzaniem w temperaturze 850°C. Ostatecznym z etapów produkcji magnesu neodymowego było poddanie materiału namagnesowaniu w wysokim polu magnetycznym 2T. Przez taką technologię temperatura Curie nowatorskich magnesów podwyższyła się do 745°C.

Aktualnie magnesy neodymowe są wytwarzane głównie w Azji. Podstawowym wytwórcą, a także eksporterem gotowych produktów są Chiny, z uwagi na kontrolę większości światowych złóż pierwiastków ziem rzadkich. W przemysłowej produkcji silnych magnesów wykorzystuje się przede wszystkim dwie grupy związków: Sm₂Fe₁₇N₂ oraz Nd₂Fe₁₄B. Są to magnesyna bazie neodymu oraz magnesy posiadające strukturę nanokrystaliczną, cechujące się nie tylko wysokim namagnesowaniem, ale również dużą remanencją magnetyczną. Użycie mocnych neodymowych magnesów jest bardzo szerokie. Ważnymi odbiorcami stały się podmioty z branży produkcyjnej, tworzące sprzęt elektryczny i elektroniczny, zwłaszcza firmy zajmujące się motoryzacją, stosujące wydajne elektryczne oraz hybrydowe silniki. Do wytwarzania silników tego typu stosuje się magnesy neodymowe ze stopów z pierwiastkami redukujący spadki związane z wydajnością magnesów w podwyższonych temperaturach takimi, jak dysproz (Dy) oraz Terb (Tb). Poprzez zastosowanie tych związków, znacząco poprawiono koercję magnetyczną i ogólną wydajność silnych magnesów stosowanych w sprzęcie elektrycznym o większej mocy. W USA od wielu lat prowadzi się specjalistyczne badania przez specjalnie do tego celu powołany Instytut Rare Earth Alternatives in Critical Technologies (REACT), zajmujący się opracowywaniem nowoczesnych materiałów i stopów. Przed kilku laty ARPA-E desygnowała blisko 32 miliony dolarów na wsparcie zaawansowanych projektów w programie Rare-Earth Substitute, czyli możliwości wynalezienia substytutów metali ziem rzadkich jako alternatywę dla naturalnych złóż pierwiastków, występujących na terenie Azji.

Produkowanie magnesów z neodymu opierało się o dwie metody. W Japonii używana jest metoda spiekania proszków, a w Stanach Zjednoczonych popularność zyskała metoda oparta na szybkim chłodzeniu. W zależności od potrzeb, magnesy z neodymu można wytwarzać przy użyciu innych domieszek, na przykład miedzi, aluminium czy galu. Dzięki takim domieszkom można kontrolować właściwości magnetyczne samego magnesu, jego poziom wytrzymałości, a także możliwość pracowania w wysokim zakresie temperatur . Da się nawet spowodować, że magnes będzie odporny na działanie na szkodliwe warunki atmosferyczne, w tym wodę, która może spowodować zmiany korozyjne. Za to systematyczne dopracowywanie metalurgii proszków doprowadziło do uzyskania różnego rodzaju stopów, które w znaczący sposób wpłynęły na podniesienie tak zwanej temperatury Curie. Stworzony w nowoczesny sposób magnes z neodymu, może uzyskać namagnesowanie przekraczające 1,6T, czyli znacznie większe choćby od ziemskiego pola magnetycznego.

Silne magnesy neodymowe - historia powstania. W czasie gdy projektowano kolejne magnesy o dużej mocy na bazie samaru, na początku lat osiemdziesiątych odkryto bardzo ciekawe cechy związku neodymu w połączeniu z żelazem i stalą. Amerykańska firma GM rok po odkryciu stworzyła nowy związek o strukturze chemicznej Nd₂Fe₁₄B, mające skład 6% boru, 15% neodymu oraz ponad 70% żelaza. Proces tworzenia magnesów neodymowych o dużej mocy opiera się na dwóch metodach. Japoński zakład Sumitomo, znajdujący się w strukturach Hitachi, tak samo jak procesie tworzenia magnesów na bazie samaru, używał metody spiekania sproszkowanych materiałów, co pozwalało uzyskać magnesy mające dużą gęstość.

W Ameryce silne magnesy neodymowe wytwarzano w firmie General Motors techniką dynamicznego ochładzania stopionego proszku izotropowego. Czemu wykorzystanie żelaza, neodymu i boru okazało się o wiele bardziej wydajne? Użycie neodymu okazało się o wiele tańsze, niż samar, a oprócz tego neodym ma znacznie lepsze parametry magnetyczne. Niestety temperatura Curie neodymu nie była na odpowiednim poziomi, dlatego podjęto decyzję o podniesieniu tej temperatury do 530°C. Taką wartość dało się uzyskać dzięki dodaniu do puli składników niewielkiej ilości boru. Dodatkowo można też w dowolny sposób modyfikować charakterystykę magnetyczną, przez wprasowanie do magnesu pomocniczych związków, typu gal Ga, miedź Cu, niob Nb i aluminium Al.

Neodymowe magnesy mogą zostać również wyposażone w powłoki ochraniające przed rdzewieniem oraz zabezpieczające przed oddziaływaniem niekorzystnych warunków pogodowych. Realizuje się to przez dodanie cieniutkiej warstwy miedzianej lub niklowej np. w w wykorzystywanych do poszukiwań uchwytach, to znaczy magnesach używanych przy przeszukiwaniu dna akwenów wodnych. Opracowywane są również bardziej zaawansowane magnesy neodymowe, a przez ciągły postęp w technologii metalurgicznej proszków, konstruowane są coraz to nowe łączenia metali charakteryzujące się zwiększoną koercją, jak również magnesy dysponujące znacznie wyższą temperaturą Curie i możliwości namagnesowania stopów, przekraczające 1,6Tesli.